مقایسه برشکاری پلاسما و هواگاز (اکسی سوخت) | کاربرد + مزایا و معایب

مناسب برای فلزات ضخیم تر: سیستم هواگاز (اکسی سوخت) دستی متوسط ​​می‌تواند فولاد را با ضخامت 15 تا 30 سانتیمتر  برش دهد و برخی از سیستم‌ها قادر به برش فولاد با ضخامت بیش از 50 سانتی‌متر هستند. برای فولادهای ضخیم تر بیش از 2.5سانتی متر ، سرپیک‌های سوخت اکسی در مقایسه با سیستم‌های برش پلاسما دستی 100 آمپری معمولی، می‌توانند سرعت برش بیشتری داشته باشند.

قابلیت حمل عالی: برای برش در زمین، سیستم‌های برش هواگاز درجه بالایی از قابلیت حمل و نقل را ارائه می‌کنند، زیرا نیازی به برق ندارند. برخی از سیستم‌های سوخت اکسی کوچک حدود 18 کیلوگرم وزن دارند، بنابراین با مخازن سوخت اکسی و یک مشعل، تقریباً در هر جایی می‌توان فولاد را برش داد.

طول‌های طولانی در دسترس: سرپیک‌های سوخت اکسیژن در طول‌های طولانی در دسترس هستند تا اپراتور را از گرما، شعله‌ها و سرباره تولید شده در حین برشکاری دور نگه دارند. بیشتر شیلنگ‌های سرپیک به مجموعه‌ای از سیلندرها روی یک گاری قابل حمل یا گاهی اوقات به یک سیستم هدر منیفولد ثابت متصل می‌شوند. استفاده از شیلنگ‌های بلند قابلیت جابجایی بیشتری را فراهم می‌کند.

تطبیق پذیری فرآیند: مشعل‌های سوخت اکسی می‌توانند برش، جوش، لحیم کاری، اتصال، حرارت دادن و کنده‌کاری را انجام دهند.

با این حال، عوامل متعددی در مورد فرآیندهای برش اکسی سوخت (هواگاز) وجود دارد که باید در نظر داشت.

سرپیک‌های سوخت اکسی معمولاً برای برش فلزات آهنی مانند فولاد کربنی استفاده می‌شوند. در بیشتر موارد، آنها برای برش چدن، آلومینیوم یا فولاد ضد زنگ استفاده نمی‌شوند.

و در حالی که فرآیند هواگاز به نیروی اولیه یا هوای فشرده وابسته نیستند و نیاز به خرید گاز دارند.